Lajmi i një tjetër humbjeje të madhe ka shokuar komunitetin e artit dhe kulturës shqiptare. Fatos Baxhaku, 55 vjeç, historian, gazetar, publicist, studiues, skenarist e shumë të tjera është ndarë nga jeta.
QKK dhe stafi i shprehin ngushëllimet më të sinqerta familjes, të afërmëve dhe miqve të të ndjerit.
Humbja e tij është një dhimbje e madhe për familjen, dhe jo vetëm ata që kanë pasur fatin ta njohin personalisht, por natyrisht edhe për gjithë shqiptarët që e kanë njohur vetëm nëpërmjet fjalëve të tij hedhur në letër. Të pakta mbeten fjalët për atë që fjalët i kish kaq të bukura.
Do të mbetesh gjithmonë i qeshur në memorien tonë!
Qofsh në paqe FATOS BAXHAKU!
ATDHEU nga FATOS BAXHAKU
– Atdheu është vatra familjare, gardhi, era e mirë e shtëpisë, vendi ku e ndien veten të barabartë dhe të respektuar, bash atje ku të zë gjumi rehat. Do hash ndonjë të sharë, por të jesh i sigurt që e ke pasur hallall.
– Atdheu është gjuha, rrugicat, dialekti, ëndrrat, përrallat, hartimet, dashuritë e para dhe ato të munguara, librat e shkoqur erëmirë.
– Atdheu është dhimbja jote. Është pafuqia dhe fuqia jote. Është pikërisht ajo që ti do të doje të ishte më mirë.
– Atdheu është gjeni yt, mëkatet e tua, mëritë e tua, dashuritë e tua, tradhtitë e tua.
– Atdheu është edhe me ngjyra: Flamuri, Kuqezia, Pavarësia, heronjtë, bëmat… Por mos harro, kanë ardhur kohë të tjera, që kanë nevojë për punë dhe jo për legjenda.
– Atdheu është edhe stinë. Nganjëherë na lodh me zymtësinë, apo me shiun, dhe herë të tjera na ngazëllon me beharin e parakohshëm që vjen befas. Atdheu është ai, vetmitar, i paparashikueshëm.
– Atdheu nuk do brohoritës. Më të famshmit brohoritës nuk kanë pasur fat të mirë.
– Atdheu nuk i do ata që shkojnë nga salla e bilardos drejt e në stadiumin ku mëtojmë të jemi edhe ne. Atdheu na kërkon në radhë të parë punë dhe mend. Si i bëhet?
– Atdheu është ai vend i mrekullueshëm ku na kanë mësuar se më e mbara udhë është të shtojmë miqtë dhe jo armiqtë.
– Nga Atdheu dhe historia e tij e gjatë kemi mësuar se ai nuk do që të fshihemi pas tij. Kjo duhet të jetë e pandershme.
– Atdheu është zemërgjerë, ai na i fal edhe mëkatet tona, dhe të të tjerëve, vetëm e vetëm që njerëzia të jenë mirë.
– Atdheu hera-herës na kujton: Kujdes të korrat!
– Atdheu është ajo gjë që të mungon sa herë që thua me krenari “I am Albanian”.
– Atdheu hap punë, shpresë dhe jo sherre.
Sigurisht që edhe Atdheu ka një cak, ka një limit deri në të cilin mund të na falë mëkatet. Mjaft na ka duruar! Më e para nga të gjitha është se ne duhet të jemi më kokunjur në krenarinë tonë të pabazuar në themel.
Është bazike, nisur nga historia e kulturave njerëzore, që popujt që arrijnë të njohin veten e tyre, njësoj si njerëzit, e kanë jetën më të mbarë, përkundrazi, popujt, që merren me lapidarë, himne, simbole lloj-lloj dhe aspak me thelbin e gjësë, ahere atyre do t’u duhet një rrugë e gjatë drejt përparimit.
Sido që të jetë: Rroftë Atdheu ynë! Kjo për ne. Por rrofshin të gjithë për atdhetarët e tjerë!